Sigurd Thomassen: EHF referee – deel 2

Sigurd Thomassen was jarenlang het uithangbord van de Belgische scheidsrechters. De Frank De Bleeckere van zijn generatie zeg maar. Respect afdwingend, rad van tong en een autoriteit op zijn vlak. Een objectieve vaststelling zonder zijn collega’s ook maar iets te kort te willen doen. Van provinciale afdeling naar eerste nationale om via de BENE-League Europa te gaan veroveren. Een ‘domme’ leeftijdsgrens zorgde ervoor dat Sigurd nooit op mondiaal vlak kon aantreden. Het verhaal van een aimabele man die streng maar rechtvaardig tussen de lijnen stond. In het eerste van in totaal drie delen beschrijven wij zijn eerste stappen en beginjaren als scheidsrechter. 

In het eerste deel lazen jullie hoe Sigurd Thomassen destijds op vijftienjarige leeftijd zijn eerste stappen als scheidsrechter zette. Acht jaar later slaagt hij voor zijn Europese testen en is hij EHF referee. 

“Nadat we in juni 2004 met succes onze testen hadden afgelegd floten we het volgende seizoen onze eerste Europese wedstrijd. Het was een wedstrijd die doorging in Kopenhagen. Samen met Karl heb ik een mooi parcours afgelegd. In 2008 hebben we de allereerste finale geleid van de BENE-League. Toen was dat nog een tornooi met vier ploegen. De eerste editie ging door in de Soeverein in Lommel en werd gewonnen door Sasja. Intussen is de BENE-League uitgegroeid tot een grensoverschrijdende competitie met zes teams uit België en zes uit Nederland.” 

In totaal heeft Sigurd Thomassen vijftien jaar op het hoogste niveau gefloten waarvan veertien op Europees niveau. “Tot 2012 heb ik samengewerkt met Karl Riga. Het was een mooie periode maar op een bepaald moment was het gewoon op. Nadien ben ik gaan samenwerken met Tobias Smack. Hij maakte toen in Europa al deel uit van het ‘Young referee project’ maar moest toch nog een soort van examen afleggen om zijn EHF badge te krijgen. Onze samenwerking heeft geduurd tot juni 2017. Onze laatste wedstrijden waren de play-offfinale tussen Achilles Bocholt en Handbal Tongeren. We hebben toen de tweede wedstrijd evenals de belle gefloten. Omwille van de drukke professionele agenda van Tobi was het onmogelijk om onze mooie samenwerking verder te zetten. De pendel tussen het Duitse Stuttgart en Belgisch Limburg was nog moeilijk haalbaar.”

En dus moest Sigurd Thomassen opnieuw op zoek naar een partner. “Ik ben dan beginnen samenwerken met Yves Schols, een Nederlander. Net zoals destijds de samenwerking met Karl Riga een Belgische primeur betrof was ook deze samenwerking een primeur. Nooit eerder hadden een Belgische en Nederlandse ref samen een team gevormd. Ik heb één seizoen met Yves kunnen samenwerken tot een blessure mij het daaropvolgende seizoen aan de kant hield. Stephen Martens, die zelf ook zonder partner was komen te zitten, heeft dit seizoen mijn plaats ingenomen en vormt nu een koppel met Yves Schols. (nvdr Angelo Verdonck, de toenmalige partner van Stephen Martens, is net als Sigurd omwille van een blessure als scheidsrechter moeten stoppen).

Een chronische ontsteking van de achillespezen haalden uiteindelijk de bovenhand en noopten Sigurd Thomassen om te stoppen als scheidsrechter. “Die ontsteking heb ik ongetwijfeld opgelopen toen ik achteraan mijn tienerjaren zat. Wanneer ik nu de film in mijn hoofd terugdraai herinner ik me dat toen ik zeventien, achttien jaar was ik met de reserven van Hasselt, en later de eerste ploeg, meespeelde. Ik had toen heel veel last van mijn kuiten. Ik heb eigenlijk altijd wel een probleem gehad aan mijn onderste ledematen. Een scheurtje hier en/of een verrekking daar hebben ongetwijfeld een invloed gehad op de huidige toestand van mijn achillespezen. Die zijn destijds gewoon heel zwaar belast geweest en die verdroegen het niet om nog langer zo intens belast te worden. Je bouwt zo’n chronische ontsteking op. In het begin heb je een beetje last maar dat wordt hoe langer hoe erger. Af en toe was er een heropflakkering en ging het na een rustperiode weer wat beter. De voorbije twee jaar heb ik dan een reeks behandelingen ondergaan maar steeds met wisselend succes. Vorig jaar ben ik op een kantelmoment gekomen. Het beterde niet meer en dan heb ik een harde beslissing moeten nemen: stoppen als actief scheidsrechter.”

Een emotioneel moeilijke beslissing al wist Sigurd dat die beslissing op een dag zich zou opdringen. “Toen ik destijds met Tobi samenwerkte heb ik ooit gezegd dat ik door zou gaan tot mijn veertigste levensjaar en dan zie ik wel wat mijn pezen zeggen. Het is jammer maar ik heb mijn veertigste net niet gehaald. Ik besefte dat het er zat aan te komen en ik voelde dat het ook allemaal wat ernstiger werd. Ergens hoop je toch nog stiekem dat het allemaal goed komt. Maar dat was niet het geval. Ik ben vorig jaar in september gestopt met fluiten met het idee van rust te nemen en me te laten behandelen in de veronderstelling dat de situatie zou verbeteren … maar dat was niet het geval. Maar tijdens mijn sabatical voelde ik dat het niet beterde zoals het zou moeten beteren. Dat maakt dat ik eigenlijk op een zeer zachte manier en gespreid over een langere periode ben gestopt als scheidsrechter. Het was geen abrupt einde door een acute blessure. Het was iets wat er zat aan te komen en waar ik op één of andere manier wel op voorbereid was. Toen Tobi twee jaar geleden was gestopt viel ik eigenlijk zonder collega en had ik toen voor mezelf al beslist: dan houdt het hier wel op want ik vind nu niemand meer die op mijn eigen niveau staat en waarmee ik verder kan gaan. Dan bedoel ik iemand in België die op Europees niveau zit waardoor ik geen stap terug zou moeten zetten om nadien weer te moeten opbouwen. Tot dat Yves Schols zich dan aanbood. En toch heb ik daarover moeten nadenken omdat ik eigenlijk mentaal als beslist had om te stoppen. Ik was er klaar mee en had er vrede mee genomen. En door Yves moest ik mezelf heropstarten.”

Wordt morgen vervolgd

Foto's Facebook Sigurd Thomassen